Matsumoto en Takayama

Na de metropool Tokyo op naar Matsumoto met de trein. Needless to say dat het landschap dan enorm anders wordt: van gillende neonlichten in de binnenstad en betonnen kaarsrechte huizenblokken naar de Japanse Alpen en de daartussen uitgestrekte vlaktes.

Matsumoto is een kleine stad met een rijke geschiedenis. Ze ligt op de vlakte tussen twee bergketens die samen de Alpen vormen. Een leuke, bijna schattige stad waar je je heel welkom voelt en niet de druk ervaart zoals in Tokyo.

Na onze spullen gedumpt te hebben in ons hotel zijn we naar Matsumoto Castle gegaan. Eigenlijk geen kasteel maar een verdedigingsfort. Dit fort was nog in originele staat en bijzonder om te bezoeken. Als onze knieën nog niet stuk waren van ’t lopen in Tokyo dan gingen ze dat nu wel: de afstand tussen de traptreden in dit fort mat 40cm in een hoek van ongeveer 60 graden. Als berggeiten dit doen ziet ’t er zo makkelijk uit! Dit fort heeft 6 etages en we moesten en zouden helemaal naar boven gaan om ‘te genieten van het uitzicht’. Na iedere trap overwonnen te hebben eerst uithijgen en op adem komen. Heel frustrerend als je ouwe Japannertjes heel soepel die trappen ziet op en af gaan…

Op zaterdag gepland om naar de grootste wasabi boerderij ter wereld te bezoeken, 14km van Matsumoto vandaan. Het was prachtig weer, zonde om een 40 minuten in de trein en daarna in de bus te zitten! Fietsen zullen we, want daar zijn Hollanders goed in en het bespaart geld. Ook in flinke afstanden afleggen met de fiets zijn we goed in! Appeltje eitje dus. 2 uur op een fiets gezeten die te klein en gammel was (volgens ons hadden deze leenfietsen nog nooit zulke afstanden in 1 keer afgelegd), het verkeer in Japan is links en wij zijn rechts georiënteerd en we hadden ons ook nog eens vergist in de felheid van ’t zonnetje. Verbrande armen was het gevolg. Maakte niet uit, want de route naar Daio Wasabi Farm was echt superleuk: door allerlei dorpjes fietsen waar nooit een toerist komt en het uitzicht op die Japanse Alpen was echt indrukwekkend!

Daio Wasabi Farm is eigenlijk een stuk omgelegde rivier. Wasabi plantjes hebben helder, schoon en lauwwarm (berg)water nodig om te kunnen groeien (door het seizoen wordt het water verwarmd door de zon en anders doet men dat handmatig). Net zoals iedere toeristische attractie betaamt, wordt ook de wasabi enorm uitgemolken. Naast het park allerlei tentjes met wasabi gekruid eten en drinken: wasabi bier, wasabi burger, wasabi softijs, wasabi rijstballetjes, wasabi met mayonaise, wasabi met wasabi.

Onze volgende stad was Takayama, aan de andere kant van de Alpen. We hadden thuis al bekeken hoe onze route met de trein zou gaan (eerst helemaal naar het noorden, dan een stuk westwaarts en dan afdalen met de trein naar het zuiden); dat zou 4 uur duren. Hadden we van tevoren ingecalculeerd. We kregen later de tip om niet met de trein, maar met de bus naar Takayama te gaan: dat zou maar anderhalf uur duren (dwars door de bergen van oost naar west) maar moesten we wel extra betalen (met de trein hoefde dat niet). Trein, 4 uur, geen extra kosten? Of bus, anderhalf uur, flink extra betalen? Toch maar het laatste en daar hebben we geen spijt van gehad! Dwars door de Japanse Alpen, wat een fantastisch uitzicht! Besneeuwde bergtoppen, diepe dalen, rivieren met turquoise gekleurd water en wilde apen! Wat was dat anderhalf uur in die bus ineens snel om…

Hoewel de stad een grauwe aanblik had, krioelde het er van de toeristen. Geen idee waarom. Totdat we van vanaf het station naar onze ryokan liepen. Takayama is geliefd om het oude centrum met veel winkeltjes die lokale producten verkopen en daarmee toeristen trekken. Nadat we daar doorheen hadden gelopen (toch ff leuk), een wandeling gemaakt in een van de vele parken in de stad. Bij de ingang stond een bord met een waarschuwing voor beren. Eerst dachten we dat het een slechte grap was om toeristen af te schrikken. En dit park ligt toch in de stad? Hoezo beren? Maar al wandelend kwamen we meer van dit soort waarschuwingen tegen en zelfs nog een paar keer een groot blik met een flinke stok ernaast. Blik en stok naar de beer gooien? Dat zal m bang maken! Naast het blik stond een waarschuwing, uiteraard in ’t Japans, uitgegeven door de lokale overheid. Lang leven Google translate! Als je een beer spot, dan kan je andere wandelaars in het park waarschuwen door als een malle op dat blik te rammen met de stok. Wat je daarna moet doen, zei de waarschuwing niet…

‘Thuis’ gekomen zonder dat we onze berenvriend hebben gezien. Ons thuis was een ryokan, gebouwd tegen de heuvelhelling, dus met fantastisch uitzicht over Takayama. Een ryokan is een soort traditioneel Japans hotel. In de ryokan liggen overal rieten matten (tatami), dus vanaf de voordeur schoenen uit en slippers aan. Voor een bezoek aan het toilet wéér andere slippers aan, die je absoluut niet aan mag houden als je het woongedeelte weer betreedt. Slapen doe je op de grond op een futon matras (een stoeptegel ligt zachter). Douchen doe je niet staand maar zittend: je vult steeds een teiltje met water, overgiet jezelf, wast en sopt, en daarna spoel je je af. Zittend. Heus niet ingewikkeld hoor, verblijven in een ryokan. Maar dan die onsen!!!! Als je klaar bent moet douchen, ga je – in je eigen kamer of in het publieke gedeelte – weken en ontspannen in een heet bad van omhoog gepompt geiserwater. Daarna val je gelijk in slaap op je stoeptegel.

Na Takayama naar de volgende stad: Nagoya! Daarover de volgende keer meer.